Κύμα νέων παραπομπών για την Ελλάδα προαναγγέλει η εφημερίδα Καθημερινή στις 22/9 για σοβαρά περιβαλλοντικά θέματα:
•    αποστολή προειδοποιητικής επιστολής για τη χωροθέτηση αιολικού πάρκου σε δύο προστατευόμενες περιοχές Natura, χωρίς η Ελλάδα να έχει μεριμνήσει επαρκώς για την προστασία των περιοχών αυτών όπως ορίζει η κοινοτική νομοθεσία (Οδηγία 1992/43),
•    αποστολή αιτιολογημένης γνώμης για την κακή εφαρμογή της οδηγίας για τα νερά (2000/60) επειδή η Ελλάδα δεν παρακολουθεί την ποιοτική και ποσοτική κατάσταση των υδάτων με περιοδικούς ελέγχους (monitoring), ως όφειλε, για να προσαρμόσει ανάλογα τις πολιτικές της,
•    επιστροφή στο ζήτημα της αναποτελεσματικής προστασίας των Ζωνών Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ), όπου η Ελλάδα μετρά ήδη μια καταδίκη από το ευρωδικαστήριο και  μια δεύτερη καταδίκη, θα σημάνει την επιβολή δυσθεώρητων προστίμων,
•    παραπομπή για τη «χαλαρή» μεταφορά της οδηγίας για τις Στρατηγικές Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) στο ελληνικό Δίκαιο, καθώς και για τη μη ενσωμάτωση τριών περιβαλλοντικών οδηγιών, σε προθεσμίες που έληξαν τον Ιανουάριο: της οδηγίας για την περιβαλλοντική ευθύνη, υπόθεση για την οποία η χώρα καταδικάστηκε τον Μάιο, της νέας οδηγίας για την ανακύκλωση μπαταριών και της οδηγίας για την προστασία των υπόγειων υδάτων.
Ωστόσο, όλη αυτή η ιστορία με τις παραπομπές, τις διαρκείς αναβολές και τα πρόστιμα, κάτι θυμίζει από τις γνωστές εθνικές διαδικασίες επιβολής προστίμων, που στην ουσία νομιμοποιούν αυθαίρετες καταστάσεις, με το κόστος των προστίμων να καταντά να αποτελεί μόνο μέρος του κόστους του κύκλου εργασιών, που τελικά απλώς μετακυλίεται  στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να αποτρέπεται η αυθαιρεσία.
Παράλληλα, δημιουργείται η εντύπωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε θέση να εγγυηθεί τη λύση πολύ σοβαρών περιβαλλοντικών ζητημάτων, τα οποία όχι μόνο αναβάλλονται διαρκώς αλλά και παραμένουν μέχρι στιγμής σε επίπεδο ευχολογίων, όπως το πολυσυζητημένο ζήτημα των ακτών και του Μεσογειακού χώρου και τα ελάχιστα συζητημένα θέματα του εδάφους της ερημοποίησης, του επισιτιστικού κλπ. για να μην αναφερθούμε στο γνωστό μεγάλο γνωστό θέμα της κλιματικής αλλαγής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αποδεικνύει τα παραπάνω, αποτελεί το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 16ης Σεπτεμβρίου 2009 σχετικά με τις δασικές πυρκαγιές το καλοκαίρι του 2009, που αποτυπώνει την ανυπαρξία πολιτικής για τις φυσικές καταστροφές. Συγκεκριμένα στο ψήφισμα αναφέρεται: «λαμβάνοντας υπόψη ότι από το 1995 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει καταθέσει διαδοχικά ψηφίσματα καλώντας επανειλημμένα την ΕΕ να λάβει πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση των δασικών πυρκαγιών στη Νότια Ευρώπη, πρωτοβουλίες οι οποίες, ή δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, ή δεν ολοκληρώθηκαν και δεν έφεραν αποτέλεσμα… εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι δεν εφαρμόστηκαν οι συστάσεις στις οποίες προέβη σε προηγούμενα ψηφίσματά του σχετικά με τις φυσικές καταστροφές… (και) θεωρεί ότι η Επιτροπή θα πρέπει να υποβάλει πρόταση για τη χάραξη ευρωπαϊκής στρατηγικής για την καταπολέμηση των φυσικών καταστροφών»
Επίσης: «ζητεί ως ποινή την επιστροφή της κοινοτικής βοήθειας από όποιο κράτος μέλος δεν αναδασώνει πλήρως την πληγείσα περιοχή ή επιτρέπει αλλαγή της χρήσης γης για οιαδήποτε κερδοσκοπικά πολεοδομικά και τουριστικά σχέδια… (και) καταδικάζει την πρακτική της νομιμοποίησης παρανόμων κτισμάτων σε προστατευόμενες και μη εγκεκριμένες περιοχές…»
και «εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι η Επιτροπή και το Συμβούλιο δεν προέβλεψαν καμία χρηματοοικονομική δέσμευση για το 2010 για τη συνέχιση της προπαρασκευαστικής ενέργειας σχετικά με τη δυνατότητα ταχείας αντίδρασης της ΕΕ που καταρτίσθηκε ήδη το 2008 και 2009»